"Świat Zofii" J. Gaarder

Zapewne każdy z nas, choć przez chwilę, zastanawiał się nad sensem istnienia, zadawał sobie te egzystencjonalne pytania. Kim jestem? Jak powstało życie? Jak żyć? Te i podobne zagadnienia to po prostu filozofia. Dla jednych dziedzina trudna, dla innych niezwykle pasjonująca.

Książka, którą pragnę Wam zaprezentować to niemal przewodnik po filozofii. Autor prezentuje w niezwykły sposób wszystkie zagadnienia. Zaczyna już od czasów starożytnych, od ogrodu Edenu i mitów, które towarzyszyły ludzkości. Zwraca uwagę na poglądy ateńskich filozofów (Demokryta, Sokratesa, Platona czy Arystotelesa). I tak też coraz dalej prowadzi czytelnika przez epoki, by wreszcie przejść do współczesności.

Może Was to zrazić, że książka zawiera w sobie zbyt wiele filozofii. Nie zamierzam Was zmuszać do czytania tego dzieła. Przyznam szczerze, że ja przed sięgnięciem po utwór miałam obojętny stosunek do tej dziedziny nauki. I… nadal taki stosunek mam. A jednak okazało się, że utwór czyta się przyjemnie. Treść, którą wplata autor, intryguje. Opowiedziana historia staje się ciekawa. A poza tym książka też jest wspaniałą powtórką z tego, co już kiedyś zdążyliśmy się dowiedzieć w szkole (może ktoś się skusi na taką lekturę przed maturą?).

Nie przedstawiłam jeszcze treści książki. Tytułowa bohaterka – Zofia – ma piętnaście lat. A właściwie to dopiero zbliżają się jej piętnaste urodziny. To w sumie dość ważne, ale dlaczego, to już nie zdradzę. To stanowi kwintesencję powieści, choć może śmiesznie to brzmi.

Pewnego dnia Zosia odnajduje w skrzynce tajemniczy list dotyczący kursu filozofii. Próbuje odkryć kim jest nadawca, a jednocześnie zagłębia się w ową dziedzinę nauki. Mama dziewczynki zauważa też dziwne zachowanie swojej córki, która wyraża bardzo trafne wnioski dotyczące życia, ale zupełnie niezrozumiałe dla przeciętnego człowieka. Krótko mówiąc posądza dziewczynkę o to, że sięgnęła po narkotyki.

Z każdą stroną powieści wszystko staje się coraz bardziej dziwne. Im dalej brniemy, im większą wiedzę na temat filozofii posiadamy, tym bardziej absurdalny wydaje się być świat Zofii.

Książka jest nietypowa. Nie trzeba lubić czy interesować się filozofią, by ją przeczytać. Ważne jest, by nie oczekiwać od tego dzieła czegoś zbyt wygórowanego, bowiem to nie utwór, który pochłania jak lekkie czytadełko, romans czy kryminał.

Bardzo się cieszę, że mogłam przeczytać ową książkę. Słyszałam o niej już dawno, lecz dopiero niedawno znalazłam ją na półce w bibliotece. I całe szczęście, ponieważ nie jestem pewna jak odebrałabym ją wcześniej. Gdy poznałam już wszystkie zagadnienia dokładnie w liceum, ta lektura stała się przyjemną powtórką. Po pewnym czasie zaczęło mnie denerwować tylko jedno słowo: „bagatela”. Powtarzane było jakby nadmiernie, choć może to było też celowe. Trudno powiedzieć. Można odnieść także wrażenie, iż niektóre dialogi są trochę sztuczne i nieprawdziwe. Ale to nie jest w tym dziele najważniejsze, więc spokojnie przymykamy oczy.