"Ono" D. Terakowska

Przełom. Nowe czasy. Całkiem inne życie. A może to tylko puste słowa? Może tak naprawdę nic się nie zmieni? 

Ewa mieszka w małym miasteczku wraz z rodzicami i młodszą o osiem lat siostrą. Pracuje w sklepie. Jej ojciec cały czas słucha muzyki klasycznej, niemal nie opuszczając swojego pokoju. Kiedyś wygrywał teleturnieje, potem stał się tylko przedmiotem. Matka spędza czas na oglądaniu telewizji i słuchaniu Presleya. Nie obchodzi jej nic więcej, poza to, co materialne. 

Sylwester. Przełom. Nowy wiek. Nowe tysiąclecie. I jedno wydarzenie, podczas którego pojawia się Ono w łonie Ewy - zwyczajnej dziewczyny z zawiedzionymi nadziejami na życie. 

Niby wiedziałam, że Dorota Terakowska to niezwykła pisarka. Domyślałam się, iż mnie nie zawiedzie, a jednak zaskoczyła mnie. Utwór ukazuje problem, bardzo ważny, jaki spotyka wiele dziewczyn. Przy tym nie jest to opowieść, którą można by nazwać czytadłem. Książka nie tylko pochłania (raz nawet w autobusie się o mało co nie zaczytałam tak, by przegapić przystanek), lecz zmusza do refleksji. 

To wszystko ma w sobie nutkę pesymizmu, zniechęcenia. Zwłaszcza obraz matki Ewy jest zatrważający. A jednocześnie jest bardzo prawdziwy. Wszędzie wokół nas są ludzie, którzy przedkładają pieniądze nad inne wartości, których codziennością jest kolorowy ekran telewizora. 

Ewa próbuje wyrwać się z okowów, chce coś zmienić. Jej siłą napędową jest Ono. Każdy powinien, jak główna bohaterka, postawić swoje życie na cienkiej linii. Złamać rodzinne ogniwa, uwolnić się z tych pęt. 

Książka uczy przede wszystkim tego, by nie trwać w beznadziei. By łapać życie, by mimo wszystko próbować żyć inaczej. Lepiej.

Nie mogę nie wspomnieć także o zakończeniu. Niemal chciałabym napisać o tym największym atucie, lecz czy cała książka nie jest tymi pozytywnymi atutami naszpikowana? Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło. Myślałam, iż domyśliłam się chociaż części. Jednak nie. Co bynajmniej nie jest jakimkolwiek defektem.  Przeciwnie!

To, że utwór porusza taki, nie inny problem, nie oznacza, iż mogą ją czytać tylko kobiety. Z tego, co wyczytałam, to i mężczyznom się powieść podoba. Przecież tu nawet przez chwilę nie ma tkliwości charakterystycznej dla tylu romansów. Za to czytelnik otrzymuje dawkę niezwykłej literatury.

Cytat: 

"Zawsze oczekujemy od naszych dzieci czegoś innego, niż mogą nam dać."