"Wichrowe Wzgórza" E. Bronte

Często zdarza mi się, że moja opinia na temat danego utworu nieco się różni od innych. Tak też jest w przypadku "Wichrowych Wzgórz", które obecnie budzą u wielu zachwyt, u mnie - niekoniecznie. Do utworu zamierzałam się już wcześniej. Trochę głupio przyznać, ale chciałam znać ową książkę, pod wpływem "Zmierzchu", gdzie Bella wciąż sięgała po tą lekturę. Pierwszy raz przerwałam czytanie, znudzona pesymizmem i w ogóle treścią książki. Tym razem jakoś dobrnęłam do końca. Czy było warto?

Emily Jane Bronte żyła w latach 1818 - 1847. Była angielską poetką i pisarką. "Wichrowe Wzgórza" to jedyna powieść autorki, która w dodatku została zaliczona do światowych arcydzieł, a ponadto na stałe weszła do kanonu literatury angielskiej. Jak każdy powinien wiedzieć, ta gotycka powieść nie raz została sfilmowana. Warto również dodać, że określano ją jako brutalną i kontrowersyjną. W Polsce początkowo ukazywała się pod tytułem "Szatańska miłość".

Na samym początku czytelnik poznaje pana Lockwooda, który wynajmuje Drozdowe Gniazdo od Heathcliffa. Po pobycie w Wichrowych Wzgórzach, złapała go gorączka i zostaje "przykuty" do łóżka. Gospodyni, Nelly Dean, umila (?) czas choremu i opowiada historię tajemniczego Heatcliffa, Lintonów oraz Earnshawów.

Akcja rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku w Drozdowym Gnieździe, które należy do Lintonów, oraz Wichrowych Wzgórzach, należących do Earnshawów.

Stary Earnshaw przygarnia małego chłopca i nadaje mu imię Heathcliff. Catherine, córka pana Earnshawa, stopniowo zaczyna przyzwyczajać się do chłopca, mimo początkowej niechęci. Z czasem uczucie przerasta się w dozgonną przyjaźń, a potem tragiczną miłość.

Akcja powieści "krąży" cały czas wokół tej właśnie miłości. Myślę, że nie warto przedstawiać pozostałych elementów treści utworu, gdyż są one dość zawiłe, a streszczanie ich, nikomu nic nie da, gdyż to, co najważniejsze, przedstawiam tutaj.

Utwór został napisany bardzo pięknym językiem. Emily Bronte zgrabnie posługuje się piórem i przekazuje treści w sposób, któremu nie można się oprzeć. Nawet, jeśli akcja utworu drażni, kunszt stylu nadrabia wszelkie braki.

Urocza jest również narracja. Najpierw pojawia się Lockwood, który następnie poznaje historię z ust gospodyni - Nelly Dean, która również posługuje się wspomnieniami, opowiadaniami innych osób. Taka gradacja jest bardzo klarowna, autorka wyzbyła się chaosu, budując tak skomplikowaną kompozycję, za co trzeba oddać autorce należny jej szacunek.

To chyba tyle plusów. Czas na duże minusy. Moim zdaniem akcja utworu jest nudna. Naprawdę bardzo nieciekawa. Nie chciałam zrażać się po kilkudziesięciu początkowych stronach, dałam szansę powieści na rozwinięcie się, na to, by mnie zaskoczyła. Zawiodłam się jednak. Nie czytało mi się książki najgorzej, bywały większe męki, ale jednak prawda jest jedna - było nudno.

Poza tym utwór ma pesymistyczny nastrój. Aż do przesady. Brakowało mi jakiegokolwiek pozytywnego wydźwięku. Chociaż jednego. Utwór emanuje smutną melancholią, pogrążającym smutkiem i złem, szatańską miłością, destruktywnymi uczuciami i ogromną siłą niszczącą. Istna pochwała depresyjnych uczuć. 

Moja ocena książki jest bardzo subiektywna. Oczekiwałam od powieści wiele, dlatego też może moje wrażenia są takie, a nie inne. Oczywiście nie przekreślam utworu, uznaję jego przesłanie, gdyż ukazuje nagą twarz okrucieństwa i niszczącą siłę miłości. Powieść jest bardzo oryginalna. Szkoda tylko, że po jej przeczytaniu pozostaje niewiele. Tylko ta świadomość zła, które charakteryzuje świat.

***

Wczoraj otrzymałam przesyłkę od Marysi (Dalii) za wygrane candy. Bardzo dziękuję za wszystkie śliczności. Rodzinka od razu rzuciła się do oglądania moich cukierasków, gdy tylko odebrałam przesyłkę z poczty. Już nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam książkę i będę mogła zajadać się słodyczami. Na razie powstrzymuje mnie wielkopostne postanowienie. ;)