"Lokatorka Wildfell Hall" A. Bronte

Gdy otrzymałam książkę, moją uwagę przykuła przepiękna okładka. Podobają mi się fioletowe odcienie i ujrzenie tak pięknych barw od razu mnie urzekło. Zaraz jednak pojawiły się pytania dotyczące treści lektury. Czy mi się spodoba? Czy nie będę się męczyć? Po wcześniejszych recenzjach miałam mieszane uczucia. Poza tym bałam się, że odnajdę w lekturze klimat „Wichrowych Wzgórz”, a ten nie przypadł mi do gustu.

Anne Bronte żyła w latach 1820-1849 i była angielską pisarką, jedną z trzech sławnych sióstr Bronte. Wydała dwie powieści; „Agnes Grey” oraz „Lokatorka Wildfell Hall”. Obie ujrzały światło dzienne pod koniec życia Anne; w 1847 i 1848 roku, zaś w Polsce ukazały się dopiero teraz, w 2012 roku.

„Lokatorka Wildfell Hall” to powieść, która ukazuje losy kobiety walczącej o niezależność. Pewnego dnia w Wildfell Hall pojawia się  wraz ze swym synkiem, odziana w czerń, czym wywołuje poruszenie w okolicy. Mieszkańcy zastanawiają się kim jest tajemnicza młoda i piękna kobieta zamieszkała w niezbyt urodziwej rezydencji. Szczególne zainteresowanie budzi u pewnego mężczyzny – Gilberta Markhama. To właśnie on opowiada całą historię.

Tym samym śmiało można przejść do narracji, która jest świetna, podobnie jak w  „Wichrowych Wzgórzach”. Z tym, że tutaj było to dla mnie przyjemniejsze. Narratorem jest Gilbert Markham. Lektura powieści to tak naprawdę list głównego bohatera do jego przyjaciela – Halforda. Tak samo jak w „Cierpieniach młodego Wertera”, nie dowiemy się o adresacie niczego poza tym, że jest przyjacielem i powiernikiem listów Markhama. Z resztą więcej informacji nie jest potrzebne.

Oprócz wyżej wymienionego narratora, można odnaleźć także panią Graham, ową tajemniczą lokatorkę. Wiele rozdziałów stanowią jej zapiski z dziennika i wówczas ona staje się jakby przewodnikiem, naszym narratorem.

Trudno to opisać, lecz przedstawione zostało pięknie.

Z całej powieści bije niesamowity urok. Podział na rozdziały jest bardzo trafny. Wszystkie tytuły idealnie dobrane. Były jednocześnie tajemnicze, ale i zapowiadające konkrety. Nie sposób domyślić się, co będzie treścią kolejnych stron. Niemal z wypiekami na twarzy przewracamy kartki. Dodatkowym atutem jest sama fabuła. Wydawać by się mogło, że to przeciętna historia, lecz bylibyśmy w błędzie, gdyby odrzucić książkę z tego powodu. Autorka świetnie opisuje społeczeństwo, jego nastroje, sytuację kobiety w XIX wieku.

Zdumiewa mnie, że książka została wydana dopiero teraz, gdyż jest to nietuzinkowe dzieło. Niezwykły klimat i urok towarzyszy od pierwszych zdań, aż do ostatniego słowa. Ani przez chwilę czytelnik nie nudzi się przy lekturze. Rzadko zdarza się, by autor tak skonstruował swe dzieło, by nie posiadało choćby najdrobniejszego momentu męczącego czy nudzącego. A tutaj nie można oderwać swych myśli od treści książki. Warto dodać, że nie jest to pozycja na jeden wieczór. To ta z książek, którą trzeba smakować powoli.