"Piąta kobieta" H. Mankell

Henning Mankell urodził się w 1948 roku w Sztokholmie. Jest szwedzkim pisarzem, dziennikarzem, reżyserem oraz autorem sztuk teatralnych. Popularność przyniosła mu seria powieści kryminalnych, gdzie głównym bohaterem jest komisarz policji Kurtz Wallander. Otrzymał kilka nagród, w tym Złoty Sztylet (2001) za "Fałszywy trop".

"Piąta kobieta" to szósta część o przygodach Kurtza Wallandera. Nie ma jednak czym się zrażać, bowiem nie przeszkadza to temu, by książkę czytać bez znajomości poprzednich. Owa pozycja jest jedyną, którą miałam okazję czytać, wcześniej nie spotkałam się z twórczością Henninga Mankella.

W brutalny sposób zostaje zabity pewien starszy mężczyzna. Interesował się ornitologią, pisał wiersze o ptakach, które sam wydawał. Poza tym mieszkał na odludziu. Ot, spokojny, bogaty staruszek. Komu może zależeć na tym, by pozbawić go życia? I to jeszcze w okropny sposób?

Coraz więcej pytań pojawia się, gdy pojawia się kolejna ofiara. Pozornie nie łączy ich nic. Inny sposób zabójstwa, choć równie bezlitosny. Jedynym aspektem wiążącym jest dokładność. Czy uda się odnaleźć sprawcę?

Przyznam, że kryminał, jeśli chodzi o treść, jest niesamowity. Właściwie cały czas zastanawiałam się, jakie są motywy zbrodni, próbowałam zrozumieć o co w tym tak naprawdę chodzi. Autor nie pozwala czytelnikowi na to, by od początku wszystko rozumiał. Głowimy się i trudzimy nad rozwiązaniem, ale robimy to w tym samym tempie, co bohaterowie. Nie jest łatwo wszystko rozgryźć.

Pierwsze kilka stron powieści to wielka nuda. Byłam zniesmaczona. Akcja była wolna i mało interesująca. Tylko, że to był początek i czasem tak już się zdarza. Dlatego też czytałam dalej.

Co się okazało? Książka ma nieco niedociągnięć. Nie wynika to z tego, że jest to środek serii. Owe brakujące mankamenty dotyczyły zbrodni. Motywów morderstwa. Głównie w odniesieniu do początku powieści, do pierwszego rozdziału oraz do samego rozwiązania.

Zdania były zbyt proste, przez co utwór źle mi się czytało. Tak, jakby to było przeznaczone dla dzieci. A ja wolę jednak, gdy autor posługuje się zdaniami wielokrotnie złożonymi, choć sama pewnie nie używam ich zbyt często.

Dużym plusem jest przeplatanie wątku kryminalnego z przemyśleniami i życiem osobistym głównego bohatera. Przez to nie ma się odczucia, że policjant to robot. No i fabuła staje się ciekawsza.

"Piąta kobieta" to nie jest wybitne dzieło i może nie przypaść każdemu do gustu. A jednak czytało mi się to dobrze, gdy już przywykłam do stylu autora. Trzeba przyznać, że fabuła jest intrygująca i bardzo zagadkowa, lecz odnoszę wrażenie, iż to ten rodzaj książek, które szybko się zapomina.