"Upalne lato Marianny" K. Zyskowska-Ignaciak

Kiedy pierwszy raz przeczytałam opis książki, nie byłam do niej przekonana. Potrzebowałam chwili zastanowienia. Niechętnie sięgam po typowe romanse i staram się unikać takiej tematyki. A jednak pociągnęła mnie ta tematyka wojenna w tle. Miłość i czasy okupacji.

Autorka, Katarzyna Zyskowska-Ignaciak (nota bene moja imienniczka), urodziła się w 1979 roku. Jest absolwentką dziennikarstwa oraz marketingu. W swoim dorobku pisarskim ma już takie tytuły jak "Przebudzenie", "Niebieskie migdały", "Ucieczka znad rozlewiska" i "Upalne lato Marianny".


Ostatnia z wymienionych książek to historia pewnej osiemnastoletniej dziewczyny, która na przekór czasom, w których żyje, stara się uniezależnić od innych. Jest mieszkanką spokojnego dworu na mazowieckiej wsi. Czuć zbliżającą się wojnę, dużo się o niej mówi, lecz bohaterka nie przyjmuje do wiadomości owych informacji. Lipiec 1939 roku to dla Marianny czas, w którym liczą się tylko jej uczucia.
Poznaje interesującego i zdaje się nieco niedostępnego Zygmunta i niemal od razu darzy go silnym uczuciem. A poza tym uparcie prze ku Warszawie, by udowodnić, że kobieta też może dominować. Jak potoczą się losy owej młodej dziewczyny?

Jeśli macie wrażenie, że to dość lekka lektura, to nie mylicie się. Tu nie ma czasu na opisywanie zawiłości wojennych działań. Kilka nic nie znaczących rozmów i unikanie tematu. Bynajmniej, nie przez autorkę, lecz bohaterów. To oni boją się tego, co ma nadejść. Z lękiem patrzą w przyszłość. Jedni dają się wciągnąć w wir plotek, inni nie pozwalają, by się rozprzestrzeniały.

Marianna, jak to bywa u osiemnastoletnich dziewczyn, wciąż uczy się na swoich błędach. Jest dość ciekawie przedstawiona. Według mnie bije z niej sporo egoizmu, ale to takie subiektywne odczucia. Poza tym zdaje się, że była istną pięknością. Miała za sobą niemal sznur zakochanych mężczyzn. A tak w ogóle, ci faceci są całkiem nieźle wykreowani. Zenon, Zygmunt, Stefan, Władek, Konstanty... Każdy z innym charakterem.

Minusem może być narracja prowadzona w czasie teraźniejszym. Jeśli chodzi o mnie, nie lubię takiej. Pewnie większość Was podziela to zdanie, ale bardzo szybko można się do tego przyzwyczaić i przeczytać książkę w jeden dzień, bowiem powieść czyta się naprawdę przyjemnie i szybko.

Jak można dowiedzieć się z okładki, jest to pierwsza część sagi rodzinnej. Bardzo jestem ciekawa jak dalej potoczą się losy bohaterów. Nie tylko Marianny, ale też wszystkich, którzy wzbudzili moje zainteresowanie. Sporo w utworze niedomówień, z których od razu wynika, że musi być jakaś kontynuacja. Zakończenie owej książki niemal zmusza do zastanowienia się nad tym, co też się przydarzy naszym bohaterom. Przecież zbliża się wojna.