"Pięć lat kacetu" S. Grzesiuk

Trudno jest wyrazić to, jakie wrażenie wywołuje taka książka. W końcu to nie jest zwykłe czytadełko, które pozwoli się odprężyć, a świadectwo okrucieństwa czasów wojny. 

Autor, Stanisław Grzesiuk, urodził się w 1918 roku. W 1940 trafił do Dachau i spędził tam niecałe cztery miesiące. Następnie został przeniesiony do Mauthausen, gdzie z kolei przebywał do 1941. Potem trafił do obozu w Gusen. Uwolniony został dopiero 5 maja 1945 przez wojska amerykańskie. Po namowach zdecydował się w końcu opisać swoje przeżycia i tym samym zadebiutował 1958 książką "Pięć lat kacetu". Zmarł na gruźlicę w 1963 roku.

Recenzowana przeze mnie książka przedstawia losy Stanisława Grzesiuka podczas jego pobytu w obozach koncentracyjnych. Autor rzetelnie opisuje wszystko to, czego był świadkiem. Zwraca uwagę na okrucieństwo oprawców i to, do jakich sposobów musiał się uciekać, by przeżyć. 

Ogromnym plusem jest styl Grzesiuka. Lekturę czyta się bardzo dobrze. Nawet jeśli kogoś nie interesuje tematyka wojenna, z pewnością dałby się przekonać pozycji. 

Grzesiuk opisuje wszystko. Nie omija żadnego zagadnienia. Dokładnie przedstawia realia życia w obozie. 

I tak też dowiadujemy się jak wyglądała praca, jakie były jej rodzaje, jak zabijano ludzi, jakie były relacje między więźniami, jakie były posiłki, i jak "organizowano" sobie jedzenie. Autor opisuje choroby, kary, warunki życia w barakach. Porusza każdą kwestię.

Można się spodziewać, że skoro ta książka to głównie opis sytuacji, która panowała w obozach, może być nudno. No tak, wiemy, że to świadectwo okrutnych czasów, ale przecież nie ma tu żadnej akcji! I jak  teraz przebrnąć przez 550 stron? Mogę zagwarantować, że to nie stanowi problemu. Prosty przykład - Borowski swoimi opowiadaniami mnie nie potrafił przekonać. Czytało mi się je bardzo ciężko. Grzesiuk jest inny. Ma lepsze pióro i przez to lepiej poznaje się historię.  

Spośród wszystkich książek o takiej tematyce ta urzekła mnie najbardziej. I to o tyle, że chcę sięgnąć po pozostałe utwory Grzesiuka. Bałam się tego, co ukaże mi ta książka, bałam się rozczarowania. Nie stawiałam lekturze żadnych wymagań i dzięki temu przekonałam się, iż naprawdę warto było zapisywać sobie ten tytuł, kiedy jeszcze w liceum podawała mi go polonistka.