"Moje drzewko pomarańczowe" J.M. de Vasconcelos

O tej książce usłyszałam chyba tylko jedną opinię. Do tego była ona tak pozytywna, że postanowiłam przeczytać lekturę. Co prawda niezbyt zachęcające były słowa na okładce, iż opowieść jest porównywana do "Małego Księcia", ponieważ mnie Exupery nie zachwyca, lecz skoro już miałam w ręce "Moje drzewko pomarańczowe", dlaczego miałabym odkładać?

Bohaterem książeczki jest Zeze, pięcioletni chłopiec z bardzo ubogiej rodziny. Ma liczne rodzeństwo, ciężko harującą matkę oraz bezrobotnego ojca. Jest niezwykle uzdolniony, jak na swój wiek, a ponadto odznacza się inteligencją i dużą wrażliwością. Mimo że często zachowuje się niegrzecznie, jest dojrzalszy od swych rówieśników.

Tytułowe drzewko pomarańczowe to jedyny prawdziwy przyjaciel głównego bohatera. Staje się powiernikiem sekretów, to jemu Zeze zwierza się z tego wszystkiego, co go spotyka i co przeżywa. 

Wkrótce jednak poznaje pewnego Portugalczyka.

"Moje drzewko pomarańczowe" to opowieść napisana w prosty sposób, można ją czytać dzieciom (choć radziłabym unikać jednak niecenzuralnych słów). Jest to historia smutna i ujmująca, a przede wszystkim dającą do myślenia. Ta książka zapada w pamięć. Nie sposób być obojętnym wobec tego, co opisał autor. Po odłożeniu książki, gdy musiałam zająć się codziennymi obowiązkami, wciąż rozmyślałam o losach biednego brazylijskiego chłopca. 

Nie potrafię się oprzeć jednak wrażeniu, że czegoś mi brakowało w tej książeczce, jakiegoś punktu zaczepienia. Nie przemówiły tak do końca do mnie słowa płynące z każdej strony. Coś uleciało i nie dotarło do mnie. 

Z pewnością "Moje drzewko pomarańczowe" jest książką piękną i smutną jednocześnie. I choć nie żałuję, że przeczytałam historię małego psotnika, daleka jestem od ogromnych zachwytów. Opowieść jest wspaniała, ale jednak czegoś jej brakuje. Przynajmniej w moim mniemaniu, bo u innych to widziałam naprawdę bardzo pozytywne emocje.