"Lilka" M. Kalicińska

„Lilka” to niezwykła książka. Opowiada o życiu, o przeciwnościach, o tym, jak sobie radzić z każdą przeszkodą, która pojawia się w życiu. A główną bohaterką, wbrew pozorom, nie jest Lilka, a jej siostra – Marianna.

Marianna to kobieta dojrzała, ma męża i dorosłego syna, który zdążył już się ożenić. Pewnego dnia małżonek oznajmia, iż ją opuszcza. Po prostu odchodzi.

Niebawem wpada, z prośbą o pomoc, Lilka. Nielubiana dotąd przyrodnia siostra.

Bohaterka stopniowo odsłania przed czytelnikiem swoje życie. Opowiada wszystko, dosłownie. Pojawiają się magiczne żółte kartki wspomnień, detale z teraźniejszości. Wszystko, co najważniejsze, kumuluje się w tej powieści. Uroki dzieciństwa, zdrada małżeńska, śmiertelne choroby, zwyczajne wypadki, gwałt, małe radości życia codziennego, praca, seks, relacje z innymi ludźmi. Nade wszystko ukazane zostały właśnie owe relacje, miłość i przyjaźń. Reakcja innych, wsparcie w najtrudniejszych chwilach. Utwór podpowiada cicho jak postępować.

Książka jest ujmująca. Ma niepowtarzalny klimat i czar. Wspomnienia są jak żywe, jeśli chodzi o mnie, miałam przed oczami ich pełny obraz. Postacie nie są szablonowe. Każda jest niezwykła, posiada zupełnie inne cechy, a przy tym nie odnosi się wrażenia, iż autorka stworzyła na siłę całą galerię postaci, byle posiadały najróżniejsze charaktery. Charaktery są żywe, nie plastikowe, sztuczne.

Styl powieści podobał mi się. Tylko ostatnie strony jakoś za bardzo obfitowały w literówki, ale na to da się przymknąć oko. Tu już przecież niekoniecznie leży wina po stronie autorki, w końcu to mogła być chociażby awaria komputera. Jak to się mówi – złośliwość rzeczy martwych.

Książka mogła mieć mniej stron, tak chwilami sobie myślałam. Trochę takiego jakby pustego pisania. Jakby na siłę. To nie to, że mi się nie podobało, tylko tak jakby było przyjemnie i miło, lecz niezachwycająco. Krótko mówiąc, powieść ta to taka melancholijna opowiastka, mądre czytadełko na kilka dni.

Nie bardzo mi odpowiada tytuł. Bardziej, do kontekstu powieści pasowałoby mi „Mańka”, zwłaszcza, jeśli mowa o pierwszej połowie książki. Może powinnam doszukać się głębszego sensu? Lilka tak naprawdę pojawia się dość późno, późno też odgrywa w powieści znaczącą rolę. No tak, ale wychodzi tylko na to, że się czepiam. ;-)