"Profesor" Ch. Bronte

Czytałam niedawno pozytywną recenzję "Profesora", więc spodziewałam się wiele dobrego po samej lekturze. Pierwsze strony nie zapewniły mi przyjemnie spędzonego czasu. A co z pozostałymi?

Krótko o treści. 

Willam Cromsworth otrzymuję posadę u swojego brata. Stanowisko nie podoba mu się, acz czegoś trzymać się trzeba. Wkrótce coś się w jego życiu zmienia. To właściwie tyle, jeśli nie mam zdradzić zbyt wiele. 

I tym samym mogę powiedzieć, że tak samo, jak przedstawiłam treść, tak miernie prezentuje się całość. Liczba opisów jest wręcz przytłaczająca. Nie jestem przeciwna nim, bo u Orzeszkowej na przykład mi odpowiadają, a tutaj były nużące. Nie potrafiłam skupić się na treści, myśli mi gdzieś uciekały. Powieść mnie nie zainteresowała.

Pierwsze sto stron było nudne, ale nie poddawałam się, przecież tyle książek rozpoczyna się nieciekawie. Tyle razy można się przekonać, że warto było czytać dalej. I owszem, po stu stronach coś zaczęło się dziać. Pomyślałam; super, to teraz wreszcie będzie przyjemnie. Jakże się myliłam! To tylko chwilowa radość była! Książkę doczytywałam umęczona. 

Zakończenie w żaden sposób mnie nie zadowoliło. Choć, prawda, niczego się też nie spodziewałam, byle tylko dobrnąć do końca. 

"Profesor" to mój największy zawód, jeśli chodzi o siostry Bronte. Dobrze, że swojej przygody nie rozpoczynałam od tej książki, byłabym bardzo zdegustowana do ich całej twórczości. A co do samej Charlotte Bronte, jeśli będę mieć jeszcze okazję czytać jej książkę (a przymierzam się do jednej), z pewnością będę bardzo ostrożna.