Witam

Nowy blog i nie wiem od czego zacząć. To, co ważne, można przeczytać w panelu obok. Myślę, że nie ma po co chwalić się dodatkowo szczegółami, które nikomu nic nie powiedzą. 

Jedno, czym rada jestem się pochwalić, to wczorajsze pierwsze miejsce na międzyszkolnym konkursie dotyczące obrazu mojego miasta. Miło jest dowiedzieć się, że sposób, w jaki piszę może się podobać, czy nawet wzruszać, co oznacza także, że piszę dobrze. Pochlebia mi to, gdyż literatura to moja ulubiona dziedzina nauki, niejako wiążę z nią swoją przyszłość. 

Oto bardzo krótki fragment mojego opowiadania:

Otworzyłam oczy. Moje ciało lepiło się od potu. Kolejny raz, przerażona zbliżającą się wojną, nie przespałam nocy. Zobaczyłam twarz Adolfa Hitlera. Powoli wyciągał broń, a następnie przyłożył ją do mojej skroni. Zanim nacisnął spust, obudziłam się. Od kilku dni radio i gazety informowały nasz naród o zbliżającym się terrorze, a ja bałam się coraz bardziej, dlatego też nawiedzały mnie koszmary.

Wyjrzałam przez okno. Ulica Królowej Jadwigi, na której mieszkałam, była piękna. Wiązałam z nią wiele wspomnień. Pamiętam, jak w dzieciństwie, biegałam przez most, który zawsze był dla mnie czymś wyjątkowym. Niejednokrotnie zdumiewało mnie, dlaczego on unosi się nad wodą.

Spojrzałam na szafkę, na której znajdował się „Dziennik Bydgoski”. Zerknęłam na artykuł, który miał na celu wspierać i podnosić na duchu. Podobał mi się jego wierszowany charakter. Tekst niósł w sobie słowa pokrzepienia, których Polacy potrzebowali;

„Dzień chwały oto rozpoczęty.

Chwila decyzji jest już bliska...

Spokój! I każdy uśmiechnięty

I wszyscy na swe stanowiska!”