"Cień wiatru" C. Ruiz Zafón

Oto kolejna książka list bestsellerów. Kolejny utwór, który wśród czytelników budził wielkie emocje, a u mnie tylko domysły. Domysły na temat tego, co przedstawia ów tytuł, nazwisko autora... Znowu trafia do mnie lektura, o której głośno było dużo wcześniej. Znowu oceniam książkę, gdy prawdziwy szał opadł. 

Carlos Ruiz Zafon to hiszpański pisarz urodzony w Barcelonie w 1964 roku. Z wykształcenia jest dziennikarzem. Na początku pisał książki dla dzieci (np. "Książę Mgły"), ale prawdziwą sławę i uznanie przyniosła mu książka "Cień wiatru", która została wydana w czterdziestu krajach.

Głównym bohaterem powieści jest Daniel Sempere. Poznajemy go, gdy ma dziesięć lat. Chłopiec wychowuje się bez matki. Gdy pewnego razu budzi się przerażony, gdyż nie pamięta twarzy matki, ojciec zabiera go do miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych Książek. Tam trafia na utwór nieznanego przez nikogo pisarza - Juliana Caraxa - "Cień wiatru". Od tego momentu chłopiec, a później młody mężczyzna, próbuje odkryć tajemnicę autora należącej do niego lektury. Jak się okazuje, nie jest to wcale takie łatwe zadanie.

Książkę czytało mi się szybko, strony niepostrzeżenie przerzucałam. Styl powieści jest niesamowity. Czytelnik spaceruje po Barcelonie i wciąż odkrywa jej sekrety, jednocześnie śledząc losy Daniela. 

Po całym szumie, jaki wokół siebie spowodowała ta książka, spodziewałam się czegoś dużo lepszego. Na skutek tego utwór mnie nieco rozczarował. Pierwsze dwieście stron, choć szybko przeczytane, były dla mnie po prostu nudne.

Przedstawiona historia jest interesująca i fabuła dobrze przemyślana. Bohaterowie jednak wydają się być nieco mdli. Brakowało mi czegokolwiek, co pozwoliłoby mi się uchwycić. Powieść jest dobra, nawet bardzo dobra. Nie jest to jednak utwór, który powalił mnie na kolana. 

Julian Carax - pisarz widmo. Z jednej strony indywidualista, niedostępny nikomu. Z drugiej wrażliwy mężczyzna. Czy tylko ja odniosłam wrażenie, że ta postać ma dwie osobowości i trudność sprawia połączenie ich? Nie potrafię wyobrazić sobie tego młodego Juliana, który pracował w sklepie z ojcem, a późniejszego pisarza. Trzy etapy: dom, szkoła, dorosłość. Każdy inny. Niby się łączą, a tak naprawdę pozostaje niesmak i poczucie pustki. Tak, jakby czegoś brakowało. 

Po tej książce mam wiele pytań. Odnoszę wrażenie, że niedociągnięć jest sporo. A mimo wszystko postawiłam wysoką ocenę, bo utwór czytało mi się dobrze. Bo mnie to zainteresowało. Czy to utwór godny takich emocji, jakie miały miejsce? Nie wiem. Może drugi tom przyniesie mi odpowiedzi. W końcu to początek serii. A nie na wszystkie pytania powinno się odpowiadać na samym początku.