"Tatiana i Aleksander" P. Simons

Tatianie udało się trafić do Ameryki, gdzie postanowiła zamieszkać na wyspie Ellis i pracować jako pielęgniarka. Opatrywała rannych, przynosiła im ukojenie, którego sama zaznać nie mogła. Po śmierci męża nie potrafiła się pozbierać, duchy przeszłości nie dawały jej spokoju. Odrzucała wszystkich mężczyzn, lecz jak długo miała opierać się tęsknocie za miłością?

Wiele kilometrów dalej Aleksander stoi na krawędzi życia i śmierci. Raz udaje mu się uniknąć jej w ciężarówce, potem przetrzymuje trudy uwięzienia, gdzie za wszelką cenę jego przełożeni próbują zmusić go do przyznania się do tego, iż jest Amerykaninem. Ile razy można opierać się prawdzie i śmierci?

Kolejna część sagi Simons opisuje dzieje kochanków, których los postanowił rozdzielić. Każdą stronę wypełnia dojmująca tęsknota za nią, za nim…

Tatiana teraz wydawała mi się nieco nudna. Ponad połowa książki, w której są zamieszczone rozdziały dotyczące bohaterki, były dla mnie udręką. Za to z zapartym tchem czytałam dzieje Aleksandra.
Nie podobała mi się postać Uspieńskiego, wzorowana na Dmitriju, jakby autorka za wszelką cenę chciała zastąpić jednego dręczyciela, drugim.

Zakończenie utworu również pozostawia trochę do życzenia. Od momentu, gdy Tatiana postanowiła wyjechać do Berlina, akcja przyspiesza i trudno nadążyć za tym, co ma się wydarzyć. Wszystko dzieje się coraz szybciej, i szybciej…

Epilog oderwał mnie od całej książki. Był tak inny, tak nie pasujący do reszty, że czytało mi się go niezbyt dobrze. Jeden plus z tego taki, że teraz jestem bardzo ciekawa, o czym może być ostatnia część.