"Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął" J. Jonasson

Jonas Jonasson urodził się w Szwecji w roku 1962. Po ukończeniu studiów pracował jako dziennikarz. Otworzył też własną działalność konsultanta do spraw mediów, która w końcu przerodziła się w firmę medialną. To jednak mu nie wystarczało. W pewnym momencie zmienił swoje życie. Sprzedał to, co posiadał i rzucił pracę. Zamieszkał w Szwajcarii i tam pisze swoją kolejną powieść.

„Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” to powieść bardzo nietypowa. Znamy już słynne skandynawskie kryminały. Znamy Millenium, które podbiło serca na całym świecie. I nagle pojawia się powieść, która ma ogromną szansę stać się wielkim bestsellerem. Dlaczego? Poprzez swoją niezwykłość. Zaczynając od tytułu, kończąc na treści. Wszystko jest oryginalne. Bohaterowie, miejsca akcji, wydarzenia, dialogi i budowa książki.

Tytułowy stulatek to Allan Karlsson, który w dniu swoich wielkich urodzin najzwyczajniej w świecie ucieka przez okno. Od tego momentu historia staje się coraz bardziej dziwna. W kapciach trafia na dworzec i stamtąd wsiada do autobusu z dużą walizką (którą miał wcześniej pilnować, ale zabrał ją ze sobą, no bo co mógł z nią innego zrobić?). Walizka ma bardzo nietypową zawartość. Ale o tym może przekonajcie się sami. Ważne, że Allan jest teraz poszukiwany przez prokuraturę, a wkrótce nawet oskarżony o potrójne morderstwo. Czy słusznie?

Historia Allana – stuletniego starca, który uciekł z domu spokojnej starości, przeplata się z jego biografią. Czytelnik poznaje przygody niedołężnego, acz inteligentnego mężczyzny w kapciach, a jednocześnie poznaje przeszłość – równie absurdalną co chociażby ucieczka przez okno – Karlssona. Z każdym kolejnym faktem mamy wrażenie, że nic już nie może nas zadziwić, gdy nagle okazuje się, jak bardzo się myliliśmy. Jonasson zdaje się mieć nieskończone pokłady pomysłów, które, o dziwo, naprawdę bawią.

Dziwię się, że Artur Barciś, nie wybuchnął śmiechem, kiedy to czytał. Chyba naprawdę trzeba być aktorem, żeby umieć pohamować w sobie takie emocje.

Co ciekawe, mimo że w utworze poruszane są kwestie polityczne, nie przeszkadzają one, a wręcz jeszcze bardziej ubarwiają powieść. Picie alkoholu z najważniejszymi politykami XX wieku kończy się niejednokrotnie tak dziwnie, że nie sposób się nie uśmiechnąć. Stalina, Trumana czy Churchilla, jak się okazuje, nie łączy tylko polityka, ale też osoba Allana Karlssona. Nie wiadomo właściwie co on tam robi, ale sam fakt, że już jest, sam w sobie przyprawia o dobry humor.

Zakończenie jest bardzo intrygujące. Spodziewałam się właściwie czegoś zupełnie innego. A tu się okazuje, że autor do końca potrafi zaskoczyć czytelnika. Mimo, że momentami audiobook mnie drażnił, czekałam na ten ostatni odcinek, bo już mi się słuchać tak nie bardzo chciało, z ostatnimi słowami Artura Barcisia, zrobiło mi się smutno. Historia niesamowita. Zabawna i pełna pozytywnych emocji.

Portret Allana Karlssona jest świetnie zarysowany. Cała jego historia, powiązanie z faktami, powiązanie z wydarzeniami XX wieku, to istny majstersztyk. Mimo, że treść jest momentami absurdalna, książka jest naprawdę świetna. W tym momencie warto przymknąć oko na te wyolbrzymienia i powiedzieć sobie, że to przecież tylko książka. To fikcja. No w końcu czytamy też książki fantasy, czy horrory. A takiego wspaniałego humoru, jak w „Stulatku…” niełatwo znaleźć.

O audiobookach wypowiadam się różnie. Tym razem jestem godna podziwu. Doskonała intonacja głosowa. Doskonale przeprowadzone dialogi. A to wszystko słowami Artura Barcisia. Należy się jemu naprawdę duże uznanie. Nie wyobrażam sobie, aby mógł teraz czytać tę książkę ktokolwiek inny. Zmiany natężenia głosu przy różnych bohaterach, lekka nuta ironii w narracji w najbardziej odpowiednich momentach, emocje, które dało się słyszeć poprzez sam głos. Tego oczekuje się od audiobooka. Aby, kiedy nam brakuje czasu na czytanie, a ta forma jako jedyna zapewnia odbiór utworu, dostać to wszystko, co sami zinterpretowalibyśmy trzymając dzieło w ręce. Brawa dla Artura Barcisia.