"Zimowy monarcha" B. Cornwell

Brytania i V wiek naszej ery nie nasuwają wiele skojarzeń. Wystarczy jednak jedno imię, by przedstawiona w książce historia była czymś znanym. Artur. To o nim, jego losach, możemy czytać.

Mroczny czas w dziejach, gdzie wciąż trwa wojna, a stara religia zderza się z chrześcijaństwem. Brytania musi dzielnie stawić czoło Saksonom, co nie jest łatwe. Władca Uther nie ma następcy tronu, zaś sam jest już umierający. Jedynym godnym następcą jest Artur, nieślubny syn władcy Brytów, do którego wielu jest negatywnie nastawionych. Ten młody mężczyzna musi stawić czoło nie tylko Saksonom. Miłość, przyjaźń, zaufanie – nie zawsze są najodpowiedniejsze do podejmowania decyzji. Artur, przez jednych kochany, przez drugich uważany za „wrogi cel”. Jakim człowiekiem był naprawdę?

Historia nie jest opowiadana przez Artura czy zwyczajnego narratora. Spisuje ją Derfel, niegdyś wojownik, który wiernie służył Arturowi, a w momencie, gdy poznajemy wszystkie fakty, starszy już mnich.

Powieść była dla mnie dziwna. Źle mi się książkę czytało, nie podobały mi się opisy, sam styl w jakim zostało to dzieło napisane. Myślałam, że dzieje Artura będą mnie przyciągać, a jak na razie, zafascynował mnie tylko jeden serial. Nie wiem, może to ta fascynacja nie pozwala mi inaczej spojrzeć na książki. Wiem na pewno, że Cronwella będę teraz omijać, po kolejne części trylogii nie sięgnę.

Bohaterowie mnie nie zafascynowali. Artur nie zaskarbił mojej sympatii, chyba tylko obrzydzenie. Merlin, Nimue, Morgana, różni wojownicy – to samo. Inaczej mówiąc – postaci są irytujące.

Mam nadzieję, że już po takie książki sięgać nie będę. Okropny nastrój, akurat taki, jakiego nie lubię. Sama się dziwię, że w ogóle przeczytałam książkę do końca. Wysokie oceny ma, więc może Was zachwyci, ale dla mnie to nie ta bajka.