"Wieczna księżniczka" P. Gregory

„Wieczna księżniczka” to kolejna fascynująca powieść Philippy Gregory. Tym razem przypatrujemy się losom pierwszej żony Henryka VIII – Katarzynie Aragońskiej.

Poznajemy ją jako Catalinę – księżnę Walii. Małą dziewczynkę, która bacznie obserwuje poczynania swojej matki – Izabeli Kastylijskiej. Catalina wysnuwa wnioski na temat swojej rodziny, relacji, jakie się w niej tworzą. Od najmłodszych lat była obiecana Arturowi – synowi Henryka VII. Ich małżeństwo jednak nie trwało długo. Młody książę umarł w 1502 roku, prawdopodobnie na angielskie poty. Katarzyna, wierna przysiędze i miłości do swojego pierwszego męża, pragnęła znaleźć sposób, by zostać królową Anglii i począć następcę tronu.

Siedem lat po śmierci Artura poślubiła Henryka VIII. Miała wówczas 24 lata, zaś Henryk 18.

W powieści poznajemy losy Katarzyny Aragońskiej w sposób bardzo interesujący. Autorka zakłada, iż przypuszczenia o tym, że małżeństwo Katarzyny i Artura zostało skonsumowane, to prawda. Buduje na tle miłości tych dwojga całą fabułę książki.
Każdy ruch, a tym bardziej każde kłamstwo, jest dla Katarzyny spełnieniem ostatniej woli jej męża. Do samego końca walczyła o to, by godnie wypełnić swoją przysięgę.

Mamy tu do czynienia z rzetelnymi faktami, jak i czystą fantazją. Autorka rzetelnie przedstawiła historię, nakreśliła najważniejsze wydarzenia i postaci. Do tego podarowała czytelnikom nutkę intrygi i miłości.

Całość została skomponowana w sposób niezwykle ujmujący, a jednak nie uważam, by była to najlepsza książka P. Gregory. Zakończenie zostało spłycone, ukrócone niemożliwie i przez to dzieło traci na wartości. Już wcześniej czytałam „Kochanice króla”, gdzie mamy tak naprawdę kontynuację wydarzeń, a jednak zabrakło mi dalszych losów Katarzyny Aragońskiej. Miałam wrażenie, jakby autorce znudziło się pisanie. Bardzo nieprzyjemne uczucie.

Nie mogę powiedzieć, że książka nie podobała mi się, bo była niezwykła. Postać Katarzyny to niemal oaza spokoju, opanowania. Pierwsza żona Henryka VIII okazała się mistrzynią angielskiej gry dworskiej, o której przecież wcześniej nie miała pojęcia. Jednocześnie była też kobietą, jak każda inna. Wierna miłości, walcząca ze słabościami i czekającymi ją zadaniami. Gotowa wypełnić zamierzone cele bez względu na konsekwencje.

Jednak nie tylko Katarzyna jest ciekawą postacią. Również jej mąż Henryk VIII, teść – Henryk VII, a nawet dworki stanowią ciekawą grupę. Każdy odznacza się niezwykłymi cechami.

„Wieczna księżniczka” to powieść zachwycająca w detale. Ukazanie władzy czy nawet walki o nią, jest jednocześnie dramatyczne i fascynujące. Mam jednak wrażenie, że połowy życia Katarzyny Aragońskiej tutaj mi zabrakło. I za to, niestety, książka znajduje się niżej, niż pozostałe.